Jolie, Katrien, Paya, Chicky, Chickie, Bep en Truus — zeven prachtige ex-legkippetjes die gered zijn uit de legkippenindustrie. Toen ze bij ons aankwamen, zagen ze er erbarmelijk uit: mager, met grote kale plekken en doffe kammen. Hun lichamen waren getekend door een leven vol uitputting en stress.

Maar die tijd ligt achter hen.

We hebben een veilig, ruim en liefdevol verblijf voor ze gebouwd, waar ze eindelijk gewoon kip mogen zijn. En wat doen ze dat goed! De kale plekken maken langzaam plaats voor nieuwe, zachte veertjes. Ze scharrelen vrolijk rond, nemen zandbaden, pikken tussen het gras en klimmen op hun speeltoestellen. Ze genieten zichtbaar van het leven — van zonnestralen op hun rug, van rust, en van vrijheid.

De harde waarheid achter de eierindustrie:

Wat deze dames hebben meegemaakt is helaas geen uitzondering. In de legkippenindustrie zitten duizenden kippen samengepropt in stallen. Ze leven dicht op elkaar, zonder daglicht, zonder ruimte om te scharrelen of te vluchten. De stress is zo hoog dat ze elkaar vaak kaal pikken of verwonden.

In de natuur legt een kip gemiddeld zo'n 13 eieren per jaar. In deze industrie zijn dat er meer dan 300, puur om aan de vraag naar eieren te voldoen worden ze zo gefokt. Er is niets natuurlijks aan. Na ongeveer 1,5 jaar zijn deze kippen “op” — hun eierproductie neemt af, en dan wacht de slacht. Ook bij zogenaamd “vrije uitloop” of “biologische” kippen is dit de harde realiteit.

Gelukkig kregen Jolie, Katrien, Paya, Chicky, Chickie, Bep en Truus een thuis. En die grijpen ze met beide vleugels aan. Ze zijn levendig, nieuwsgierig en prachtig zoals ze zijn.